Een high tea tussen alpaca’s is een bijzondere belevenis. Samen met hen uitwaaien aan zee kan je uitdagend noemen. Maar wat doen de dieren tussen de bedrijven door? Hoe gaat het eraan toe op het erf? Waarmee krijgen de begeleiders te maken? Een serie over voorvallen en vragen.

Jacoline Vlaander

Net als schapen moet je alpaca’s één keer per jaar scheren. Meestal zijn april en mei hiervoor het meest geschikt. De ergste kou is uit de lucht. Je bent de zomerhitte voor. In de maanden erna kan de vacht goed aangroeien; tegen de tijd dat de blaadjes vallen, hullen de dieren zich weer in hun eigen wollige wol.

De jaarlijkse scheerbeurt is geen overbodige luxe. Zo voorkom je hittestress. Alpaca’s verharen niet, en kunnen hun overmatige warmte niet goed kwijt. Lopen ze nog in hun volle vacht als de temperatuur richting de 20 graden stijgt? Dan kunnen ze oververhit en in shock raken. Met als gevolg: schade aan hun organen.

Scheermarathon

Begin mei start de scheermarathon in de loods. Met twee scheertafels. Omdat Jacco nog op zee zit, neemt Mara contact op met Elbert de Weerd, alpacascheerder uit Nijbroek. Ze spreekt met hem af dat hij niet per dier wordt betaald, zoals gebruikelijk is, maar per dag – ongeacht het aantal geschoren dieren: ,,We willen dat het rustig en zorgvuldig gaat,” zegt ze. ,,Dat scheelt paniek en verwondingen. Voor gezonde en stabiele dieren is dat fijn. Met getraumatiseerde dieren kan het gewoon niet anders.”

Personeel en vrijwilligers zeggen toe – na overleg met het thuisfront – dat ze vier lange dagen meedraaien, inclusief drie avonden. Het is een strakke planning vlak voor Hemelvaart. De werkzaamheden op het erf gaan immers door: stallen uitmesten, poepscheppen in de weiden, campinggasten inchecken en ’s ochtends broodjes afbakken; alle telefoontjes, e-mails en boekingen die binnenkomen. En niet te vergeten: de verzorging van koffie, thee, lunch en avondmaaltijden voor de scheerploeg.

Teamwork

Ze vormen twee teams: ,,Naast Elbert helpen 5 mensen continu mee,” vertelt Mara. ,,Het ene team begeleidt de dieren. Leidt ze zijwaarts naar de scheertafel, die verticaal geklapt staat. Trekt de draagflap onder de buik door. Kantelt dier en tafel tegelijk om, tot het tafelblad horizontaal vastklikt en het dier op zijn zij erbovenop ligt. Bindt de uitgestrekte voor- en achterpoten voorzichtig vast. Tijdens het scheren staat áltijd iemand van óns bij de kop, ter geruststelling. Vaak drentelt ook één van de kuddegenootjes eromheen.”

Dan buigt het andere team zich over de opgespannen alpaca. Huid nalopen op wondjes en deze desinfecteren. Tandenslijpen, nagels knippen, kuiven modelleren. Ook is er iemand die de banen losse wol verzamelt, volle vacht van vieze plukken scheidt, deze in zakken doet, de naam van het dier erop zet en de vloer aanveegt. De stal in de loods fungeert als wachtkamer. Wie nog niet aan de beurt is, kijkt met grote ogen hummend  toe.

Persoonlijke record

De teams schuiven heen en weer tussen de verschillende alpaca’s: ,,Als Elbert op tafel één scheert, leiden wij het volgende dier naar tafel twee. Wanneer de ene kant van de eerste alpaca klaar is, stapt hij over naar de alpaca die op tafel twee klaarligt en draaien wij de alpaca op de eerste scheertafel alvast voor hem om.”

Zo werken ze uren achter elkaar door. Elbert verbreekt zijn persoonlijk record. Niet eerder werkte hij met twee scheertafels. Evenmin met zoveel mensen. Nog nooit schoor hij 72 alpaca’s in 3,5 dag. ’s Avonds duikt hij met spierpijn bij vrouw en kinderen in de tent. Voldaan is hij ook: ,,Het zijn rustige dieren. Je hoeft ze niet op te jagen of naar de tafels te slepen. Ze zijn halstermak en lopen bereidwillig mee. Ook na afloop springen ze niet gillend weg. Je kan merken dat jullie hier echt aandacht voor ze hebben.” De wol is vettig en dik, valt hem nog op: ,,Misschien van het zwemmen in zee?”

Metamorfose

Ondanks het kille en natte voorjaar werden ze de laatste weken al lomer, zegt Mara: ,,Sommige alpaca’s waren topzwaar. Het oogt mooi en indrukwekkend. Ze zien er fotogeniek uit. En natuurlijk is het fijn ze te omarmen; je verdwijnt diep in hun wollige laag. Die ervaring is nu totaal anders. Ze lijken klein en fragiel. Voelen soepel en hard. Spieren en botten tekenen zich af. Bij Bloem zie je hoe zij haar veulen draagt.”

Na de metamorfose blijkt wat zo’n 5 kilo vacht doet voor uitstraling en herkenning. Want wie is wie? Nu alle karakteristieke uitdossingen bijna helemaal zijn verdwenen, kijken zelfs de dieren eerst wat onwennig naar elkaar. Sommige blijven eerst wat op een afstandje staan. Tot je aan hun ontspannen staarten en omhoog wippende oren ziet dat ze hun maatjes weer herkennen. Daarna beginnen de vitale vreugdesprongen. En het samen rennen. Licht en snel.

Een kennismaking met onze lama’s.